قوله تعالى: بسْم الله الرحْمن الرحیم بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.
إذا جاءک الْمنافقون که بتو آیند دورویان. قالوا: گویند: نشْهد إنک لرسول الله گواهى دهیم که تو رسول خدایى و الله یعْلم إنک لرسوله و الله خود میداند که تو رسول اویى. و الله یشْهد إن الْمنافقین لکاذبون (۱) و الله گواهى میدهد که آن دورویان دروغ زناناند.
اتخذوا أیْمانهمْ جنة سوگندان خویش را سپرى گرفتند فصدوا عنْ سبیل الله تا برگشتند از راه خداى. إنهمْ ساء ما کانوا یعْملون (۲) ایشانند که بد کارست که میکنند.
ذلک بأنهمْ آمنوا ثم کفروا این بآنست که بگرویدند باز پس کافر شدند، فطبع على قلوبهمْ تا مهر نهادند بر دلهاى ایشان. فهمْ لا یفْقهون (۳) تا روشنایى راستى در آن دلها نشود و صواب در نیابد.
و إذا رأیْتهمْ تعْجبک أجْسامهمْ و چون درنگرى تنهاى ایشان، چشم ترا خوش آید. و إنْ یقولوا تسْمعْ لقوْلهمْ و اگر سخن گویند گوش فرا سخن ایشان دارى. کأنهمْ خشب مسندة گویى پلهایىاند با دیوار نهاده. یحْسبون کل صیْحة علیْهمْ هر بانگى را بر خویشتن پندارند. هم الْعدو فاحْذرْهمْ ایشان دشمنانند بپرهیز مىباش. قاتلهم الله بنفریناد الله ایشان را. أنى یوْفکون (۴) چه چیز ایشان را برمیگرداند.
و إذا قیل لهمْ و چون ایشان را گویند: تعالوْا یسْتغْفرْ لکمْ رسول الله بیائید تا آمرزش خواهد شما را رسول خداى لووْا روسهمْ سر برگردانیدند.
و رأیْتهمْ یصدون و همْ مسْتکْبرون (۵) و ایشان را دیدى که بر مىگشتند گردنکشان.
سواء علیْهمْ یکسانست بر ایشان. أسْتغْفرْت لهمْ أمْ لمْ تسْتغْفرْ لهمْ که آمرزش خواهى ایشان را یا آمرزش نخواهى. لنْ یغْفر الله لهمْ نیامرزد الله ایشان را. إن الله لا یهْدی الْقوْم الْفاسقین (۶) الله راه ننماید نافرمانان را.
هم الذین یقولون ایشانند که میگویند: لا تنْفقوا على منْ عنْد رسول الله نفقه مکنید بر ایشان که نزدیک رسول خدااند. حتى ینْفضوا تا باز پراکنند.
و لله خزائن السماوات و الْأرْض و خزانههاى روزى الله راست در آسمانها و در زمین و لکن الْمنافقین لا یفْقهون (۷)، لیکن منافقان در نمىیابند
یقولون لئنْ رجعْنا إلى الْمدینة میگویند: اگر ما با شهر رسیم، لیخْرجن الْأعز منْها الْأذل ناچار بیرون کند هر که در ما ازو عزیزتر او را که خوارتر.
و لله الْعزة و لرسوله و للْموْمنین و عز الله راست و رسول او را و مومنان را. و لکن الْمنافقین لا یعْلمون (۸) لیکن منافقان نمىدانند.
یا أیها الذین آمنوا اى گرویدگان. لا تلْهکمْ أمْوالکمْ و لا أوْلادکمْ عنْ ذکْر الله مشغول مدارد شما را مال شما و فرزندان شما از یاد خداى. و منْ یفْعلْ ذلک و هر که آن کند. فأولئک هم الْخاسرون (۹) ایشانند زیان کاران.
و أنْفقوا منْ ما رزقْناکمْ و نفقه کنید از آنچه شما را روزى دادند منْ قبْل أنْ یأْتی أحدکم الْموْت پیش از آنکه مرگى آید بیکى از شما. فیقول رب و او گوید: خداوند من لوْ لا أخرْتنی إلى أجل قریب چرا مرا با پس نگذارى تا زمانى نزدیک. فأصدق تا صدقه دهم. و أکنْ من الصالحین (۱۰) و از نیکان و تائبان باشم.
و لنْ یوخر الله نفْسا و با پس نگذارد الله هیچکس را إذا جاء أجلها که سرانجام او آید و الله خبیر بما تعْملون (۱۱) و الله دانا است بکرد شما و آگاه از آن.